Veertig dagen duurzaam

Verstilling, eenvoud, concentratie: het past bij de Veertigdagentijd op weg naar Pasen. Veertig, bijbels getal van voorbereidingstijd. We hebben er nu, net als toen, grote behoefte aan. Aan concentratie en inkeer – met alle afleiding, lawaai, verspilling en gejaagdheid die onze tijd kenmerken. Wat mooi dat een kerkelijke traditie behulpzaam is om aan dat verlangen vorm te geven.

Daarbij hoort in tijden van CO2-uitstoot en klimaatakkoord ook verduurzaming. Ik weet niet of het u opviel, maar het was mooi dat het begin van de Veertigdagentijd op zondag 10 maart samenviel met de grote milieudemonstratie in Amsterdam. Ook al zullen de organisatoren zich van de samenloop wellicht niet bewust zijn geweest.

De afgelopen weken moest ik extra aan verduurzaming denken bij het opruimen van het ouderlijk huis. Heel wat beslissingen over wat wel en wat niet weg te gooien. Levens trekken voorbij, jeugdherinneringen eveneens.

Een aantal keren reden we met een busje vol naar de enorme containers van het Haarlemse milieupark. Bankstel hier, plastics daar, tuinafval zus, hout zo. Alles wordt tegenwoordig gescheiden ingezameld, heb niet het lef iets in de verkeerde bak te gooien!

Prima, die gescheiden afvalinzameling, maar je schrikt van de enorme hoeveelheden die we met elkaar produceren. En dat alleen al op twee dagen in een middelgrote stad. Busjes reden af en aan, op zaterdag stonden we zelfs in de file.

Vlakbij het Haarlemse milieupark staat trouwens een enorme Ikea. Die van ‘Aandacht maakt alles mooier’, weet u wel. Wie z’n inboedel in de container heeft gegooid kan vervolgens naar de Zweedse meubelzaak om zich compleet nieuw in te richten voor een zachte prijs.

Over aandacht gesproken. Aandacht voor het milieu lijkt me een absolute must de komende veertig jaar. Gelukkig is er ook in de kerken steeds meer aandacht voor: scheppingstheologie, groene kerken, consuminderen. Zonder verduurzaming, recycling en circulaire economie komen we om in onze gigantische berg afval. Dat kunnen we het nageslacht toch niet aandoen? Ook zij moeten kunnen blijven genieten van de natuur. 

Pasen is een lentefeest, verbonden met natuur die na de winter opbloeit in alle kleuren van de regenboog. Willen we over veertig jaar de natuurmystiek van Pasen nog kunnen erváren, dan is verduurzaming naast verstilling een absolute must. Ook wat dat betreft is het mooi dat er een kerkelijke traditie bestaat die ons op weg helpt. Een duurzaam steuntje in de rug…

Lees hier de overdenking van zondag 10 maart, het begin van de Veertigdagentijd, over hoe de kerkelijke traditie die ons op weg helpt.