Werken in de kerk

Regelmatig zit ik in het kerkgebouw. Meestal niet voor de bevrediging van eigen spirituele behoefte. Dat is een beetje de makke van het predikantschap. Veel is werk. Niet dat het vervelend werk is. Helemaal niet. Het leiden van kerkdiensten is leuk om te doen. Gesprekskringen zijn interessant. En ook in vergaderingen valt plezier te beleven, als het met elkaar maar een beetje lukt om helder te houden waarom we het eigenlijk doen.

Af en toe kom je mensen tegen die écht werken in de kerk. In het eerste nummer van het kerkblad nieuwe stijl hebben we een foto geplaatst van een overleg dat we hadden, met op de achtergrond een glazenwasser. Toen we de vorige keer het blad in elkaar aan het zetten waren, kwamen er twee vrolijke heren aankloppen. Ze bleken van de Monumentenwacht te zijn. Een organisatie die op geregelde tijden mensen stuurt die allerlei bouwkundige zaken aan het gebouw onderzoeken en die zich zelfs het dak op laten jagen om daar te kijken of alles goed zat. Twee vrolijke heren, die we mochten fotograferen.

Alleen ontkom je er als theoloog dan nooit aan, dat zelfs bij de meest grofstoffelijke arbeid de bijbelteksten je te binnenschieten:

Als de HEER het huis niet bouwt,

vergeefs zwoegen de bouwers;

als de HEER de stad niet bewaakt,

vergeefs doet de wachter zijn ronde.

(Psalm 127: 1)

En vrolijk ging een ieder verder aan zijn werk.