Pinksteren en naastenliefde

Naastenliefde, daar gaat het uiteindelijk om met Pinksteren. Maar dan moet je wel even doordenken hoe dat zit. Want op het eerste gezicht lijkt Pinksteren te gaan over het neerdalen van de Heilige Geest. En voor je het weet, zit je met ingewikkelde be­ schouwingen over de verhouding van de drie Personen binnen de Triniteit. We laten dat nu maar even zitten!

Wat gebeurt er eigenlijk? De leerlingen zijn voor het eerst na de hemelvaart weer bij elkaar. Hoe moet het verder? Is alles over? Er zijn wel verschijningen geweest van Jezus, maar echt duidelijk werd het er niet van. Er is ook dat gek- ke verhaal, waarbij ze de Heer naar de hemel zien zweven. Daar wordt het ook niet concreet van.

En oh wonder, ze begrijpen elkaar!

Maar toch. Ze zijn bij elkaar. Ongemerkt gebeurt er toch wat. Dan gaat het eigenlijk vanzelf verder. Er gebeurt iets bijzonders. Er is zomaar, zonder dat ze het weten, inspiratie. Ze praten met elkaar over de ‘grote daden Gods’. En oh wonder, ze begrijpen elkaar! Maar wat kunnen die daden anders zijn, dan wat ze zelf hebben meegemaakt? Of wat ze met elkaar meemaakten?

Naastenliefde, dat is wat Jezus uitstraalde. Dat is hoe hij omging met zijn medemens. Mensen kregen ruimte om te zijn hoe ze waren. Om zich te ontwikkelen naar wie ze zouden kunnen worden. Dat is de inspiratie van al deze mensen die elkaar werkelijk gingen verstaan, al spraken ze alle talen van de wereld!

Naastenliefde, ondanks alle verschillen.

Pinksteren dus niet als theologisch feestje van nadenken over de dogmatiek. Ook niet als mystieke belevenis van stil maar in een hoekje het hogere aanvoelen. De essentie is: naar buiten gaan. Dingen doen, met elkaar. Dingen beleven, aan elkaar en met elkaar. Naastenliefde, ondanks alle verschillen. Of misschien wel juist vanwege alle verschillen?