Dopen op z’n remonstrants

Eigenlijk is het best een wonder, dat we vorig jaar zes doopdiensten hebben gehad en ook vorige maand twee kinderen hebben kunnen dopen. Als ik hierover spreek met collega’s van de Protestantse Kerk in Nederland raken ze jaloers. Zo gebruikelijk is dopen niet meer in onze tijd.

Misschien zegt het wel iets over onze manier van kerk-zijn, dat jonge ouders bij ons komen. Ik vermoed zelf, dat het te maken heeft met onze vrijheid. Wij nemen de vraag van ouders serieus, terwijl we niet direct een grote klauw op de schouders van hun kinderen leggen. Wie bij ons gedoopt is, krijgt later als hij of zij 18 is niet direct een acceptgirokaart. Je wordt wel gedoopt, maar niet opgesloten binnen onze kerkmuren!

Ook inhoudelijk past het bij ons. Ouders krijgen de gelegenheid, zelf onder woorden te brengen waarom zij hun kind willen laten dopen. Zij bekijken verschillende verantwoordingen en soms schrijven zij zelf iets. Meestal komt het neer op de gedachte ‘Je wilt je kinderen toch iets meegeven’.

Als Gemeente dopen we niet in de hoop dat de kinderen later lid van deze kerk zullen zijn – hoewel we dat natuurlijk wel graag aanmoedigen – maar omdat we hopen dat ze uit het grote verhaal zullen leven. Dat er in hun leven iets mag stralen van de warmte en de liefde van Gods aanwezigheid in onze wereld. Dat ze, welke levenskeuze ze ook later zullen maken, er zo zullen kunnen zijn voor hun naasten en voor zichzelf. Namelijk als mensen die leven vanuit het vertrouwen dat ze er mogen zijn. Gewenste, geliefde mensen die soms iets voelen van een roeping om van deze wereld iets beters te maken. Een roeping die hen boven hen zelf uittilt. Een roeping die groter is dan wat deze kerk of deze religie ervan maakt.