Voor dementerenden voorlopig geen bezoek

Bezoekverbod

‘Voorlopig geen bezoek’. Dat is de harde boodschap die zorgmedewerkers op de dementieafdeling in Leiden de komende weken moeten meedelen. Het coronavirus eist een zware tol en de bewoners moeten geïsoleerd worden.

“Er is iets buiten waardoor niemand mag komen, maar ik weet niet hoe het heet,” zegt mevrouw M. tegen mevrouw B. Mevrouw B. doet, zoals altijd, haar best de situatie te begrijpen: “Regent het buiten?”

Impact bezoekverbod

Op de dementieafdeling, waar ik werk, daalt het verbod van de kersverse ‘coronaminister’ Hugo de Jonge langzaam neer. Sinds zondag 15 maart geldt hier al een bezoekverbod. Dat moet zwaar zijn voor de familie. Ik denk aan de vrouw van meneer H. die geen koffie meer mag komen drinken en aan de dochter van mevrouw B. die het dagelijkse gesprekje over de was met haar moeder moet missen.

Ook voor de bewoners is het gebrek aan bezoek, zij het vaak onbewust, zwaar. De onrust is groter, velen missen hun rustpunt in de hectiek van alledag. Toch lijken ze het nieuws enigszins te bevatten en aan hun lijstje van onduidelijkheden toe te voegen.  Wanneer ik, tijdens het rondbrengen van de koffie, tegen drie dames op de bank begin over de crisis, knikken er twee instemmend. “Dat is niet zo mooi,” zegt er een gelaten. “Nee,” beaamt de ander.

Relativering

Ik doe dit werk nu ruim een half jaar. In normale tijden is het een prettige afwisseling op het studiewerk. Aan het eind van de avond ligt iedereen op bed en is de keuken weer schoon. Het contrast met de oneindige hoeveelheid te lezen studieartikelen is groot. Momenteel is het een welkome variatie op het vele thuiszitten.

Met op de achtergrond de technische briefing van Jaap van Dissel aan de Tweede Kamer, schil ik aardappelen, bak kipsaucijzen met veel boter en breng de dungeschaafde komkommer op smaak met azijn, suiker en zout – het ouderwetse koken zoals ik het de afgelopen maanden heb geleerd.

“Moeten we dat eten?” Twee bewoners schakelen gelukkig moeiteloos van de crisis naar mijn kookkunsten.

Bij ieder kuchje kijken we elkaar als personeelsleden bezorgd aan. Tot waar reikt momenteel je verantwoordelijkheid als medewerker van een verzorgingstehuis? Wat mag je nog doen en wat moet je zeker laten? Rustig blijven en het werk voortzetten is, hoe clichématig ook, nodig.

Gelukkig brengen de bewoners de nodige relativering. Aan het einde van de avond kijken we naar het journaal, het virus raast door heel Europa. Mevrouw E. geeft vanaf de bank commentaar:

‘Dat corona is allemaal oud nieuws joh, dat hebben we allang gezien.’

Vertrouwend op haar levenservaring schakel ik de tv uit.

Jelle Holtzapffel, lid van het College van Collectanten