Remonstrant Coos Huijsen, eerste openlijke homo-politicus ter wereld

De Remonstranten waren het eerste kerkgenootschap ter wereld dat het huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht openstelde maar hier blijft het niet bij. Want niet alleen op het kerkelijk erf, ook in de politiek liepen remonstranten voorop. Remonstrant, historicus en oranjekenner Coos Huijsen is de allereerste politicus ter wereld die openlijk als homo uit de kast kwam. Onlangs verscheen het boek dat Huijsen hierover schreef: Homo Politicus. Hierin beschrijft hij de stille, grauwe beklemming van zijn jeugd op het naoorlogse, superchristelijke Goeree-Overflakkee, waar hij als jongen besefte dat hij anders was dan de rest.

In de jaren zestig werd Huijsen actief in de politiek voor de CHU, maar door de rechtervleugel daar als ‘verkeerde Coos’ weggezet. Hij kwam uit de kast, brak met de partij en werd homoactivist. In het bruisende Amsterdam van de jaren zeventig ontdekte hij hoe het voelt om als mens gewoon jezelf te kunnen zijn. Hij ontmoette er de liefde van zijn leven en werd actief op het terrein van de homo-emancipatie. Het boek is een must-read voor iedereen die het thema emancipatie aan het hart gaat, maar het boek geeft ook een sfeerbeeld van de veranderingen in onze samenleving in de tweede helft van de vorige eeuw. Daarbij is het een heel persoonlijk boek geworden dat leest als een trein! De redactie van deze site legde Huijsen twee vragen voor.

De straat zullen we opnieuw terug moeten winnen

Is de emancipatie voltooid? Huijsen zegt hierover: “Er is op het terrein van beleid en wetgeving enorm veel bereikt. Denk maar aan artikel 1 van de Grondwet, aan de Algemene Wet Gelijke Behandeling en aan de openstelling van het huwelijk voor paren van gelijk geslacht. Tegelijkertijd is ‘homo’ nog het populairste scheldwoord op het schoolplein en op het voetbalveld, is de suïcidescore onder jonge homo’s vijf maal zo hoog als onder jonge hetero’s en zien veel jongeren er nog steeds erg tegenop om aan hun ouders en onder vrienden te vertellen dat ze homoseksueel zijn. In mijn boek ga ik in op het specifieke karakter van de homodiscriminatie. In het publieke domein – op straat – is er zelfs sprake van een terugslag. In de jaren zeventig was het gemakkelijker om hand in hand te lopen met je partner, of even een andere blijk van affectie te tonen dan tegenwoordig. De straat zullen we opnieuw terug moeten winnen.”

Nederlaag voor de mensheid

Doen kerken genoeg? Huijsen: “De remonstranten hebben net als op het terrein van de vrouwenemancipatie en de sociale kwestie op het gebied van de homorechten relatief vroeg de humanere weg ingeslagen. Individueel waren er ook wel andere geestelijken die de discriminatie van homoseksuele mannen en vrouwen aan de kaak stelden, zoals de dominees Alje Klamer en Rein Brussaard en de paters Gottschalk en Jan van Kilsdonk. Maar over het algemeen hebben de kerken hier een schandalige staat van dienst. Orthodoxen hebben religieuze teksten misbruikt om platvloerse vooroordelen te legitimeren. De ‘weigerambtenaren’ beriepen zich erop om het recht te hebben om te kunnen weigeren om homo’s in de echt te verbinden. Nu dit niet meer kan doen ze alsof hun zelf onrecht wordt aangedaan.

Toen in mei 2015 de katholieke Ieren in een referendum zich positief beslisten over openstelling van het huwelijk voor homo’s, sprak de rechterhand van de paus, kardinaal-staatsecretaris Pietro Parolin, van ‘een nederlaag voor de mensheid’. Grover is moeilijk voorstelbaar. Ook de huidige paus Franciscus liet dit passeren. Ik zie dit als een indirecte legitimatie van het geweld en andere vormen van discriminatie van homo’s. Er is nog een lange weg te gaan en orthodox-religieuze groeperingen van welke richting ook functioneren helaas nog overwegend als dehumaniserende krachten. Dat veel homo’s de pest aan godsdienst hebben vind ik eigenlijk niet meer dan een gezond verschijnsel.”

Foto: Op 23 maart bij de verschijning van het boek Homo Politicus ontving Coos Huijsen in de Rode Hoed (de voormalige Remonstrantse kerk) uit handen van burgemeester van der Laan de Frans Banninck Cocqpenning. Deze penning wordt toegekend aan personen die zich meer dan twaalf jaar hebben ingezet voor Amsterdam op cultureel, sociaal, maatschappelijk of economisch gebied met een landelijke of internationale uitstraling.