Thomasviering met dr. Koen Holtzapffel

‘Van de schoonheid en de troost’

Thomasvieringen begonnen eind jaren ’80 in het Finse Helsinki. De aanleiding? De officiële liturgie sprak steeds minder mensen, met name jongeren, nog aan. Daarom ontwikkelde men een vorm die ruimte gaf, ook aan twijfel of aarzelend zoeken. Welnu, ruimte geven aan twijfel en aarzelend zoeken dat spreekt ook remonstranten aan. Geen geloof zonder twijfel, geen geloof zonder persoonlijke zoektocht met veel ruimte voor een eigen gesprek met de christelijke traditie. 

De naam van de apostel Thomas raakte aan de vieringen verbonden, omdat ook die apostel twijfels uit in het gelijknamige bijbelverhaal over zijn ontmoeting met Jezus (Johannes 20: 24-28) . Vandaar de naam Thomasviering. Zijn bijnaam ongelovige Thomas doet de goede man overigens absoluut geen recht. Wie Jezus achterna is gegaan is alles behalve ongelovig. Beter kun je spreken van de onderzoekende of tastende Thomas. Hij was er nu eenmaal direct na Pasen niet bij toen de andere apostelen een bijzondere glimp van Jezus opvingen.  Geef hem eens ongelijk dat hij ook zelf wil zien en ervaren wat zijn medeapostelen hebben gezien en waar ze hem nu zo enthousiast over vertellen.

Veel mensen zijn zoekend, onderzoekend en tastend naar een ruimte waarin geen vastgeklonken dogma’s of stellige antwoorden passen, maar waar wel iets van het geloof ervaarbaar is. Remonstranten in de Arminiuskerk willen zo’n ruimte vormen. Een plek zonder stellige antwoorden waarin vragen kunnen worden gesteld over zin en betekenis in het leven en waar ook onderzocht kan worden hoe die vragen zich laten verbinden met de vragen én antwoorden uit de christelijke traditie.

Daar past een Thomasviering uitstekend bij. Wie deelneemt ervaart iets van ‘geraakt zijn’, door een symbool, een handeling, een gebaar, een klank.  

Een Thomasviering is er voor alle leeftijden, jonger, ouder, zoekend en vindend.