Lien met de mandolien

Onze lieve pianovriend Koos mailt mij elke dag de naam van een muziekstuk dat hij aanraadt af te luisteren via Google. Met altijd een leuk verhaaltje erbij.

Vandaag schrijft hij:

 “Lieve Marieke,

‘Jo met de banjo, en Mien met de mandolien’, zong Jasperina de Jong, en dan ook nog zo dat elk woord verstaanbaar was. De mandoline wordt vaak in de hoek gezet van het niet zo slimme nakomertje, spuit elf of de tuinkabouter onder de instrumenten. Maar dat is onterecht, vond Antonio Vivaldi. Hij componeerde: ‘Mandolin Concerto  in C-Major, en Avi Avital speelt het. Dat tik je in; Vivaldi Mandolin Concerto C major Avi Avital. Een mens zou er springerig van worden. Liefs, Koos”

Dat klinkt mij als muziek in de oren. Want zelf ben ik dol op de mandoline. Ik heb er zelfs twee in huis.

Het eerste exemplaar kocht ik in Assen voor mijn eigen Moederdag, onze oudste was 7 jaar. Met een stevige schroom want veel geld hadden we niet. Hij hing in de etalage van de instrumentenwinkel en was flink afgeprijsd. Thuis begreep ik waarom. Hij had waarschijnlijk al heel lang in de zon gehangen en was helemaal krom getrokken. Kortom, er was niet op te spelen en ik heb hem maar aan de muur van de kinderkamer opgehangen.

De tweede mandoline kocht ik in een uitbundige bui van groot geluk. Mijn oudste dochter ging trouwen! Op Capri! En om mijzelf (?) daarvoor te belonen, droomde ik over een mandoline die ik op AnaCapri zou bespelen, als verrassing voor iedereen. Ik zou thuis in het geheim oefenen (ik had nog 3 maanden, dat moest lukken). En moeilijk kon het spelen niet zijn want een mandoline heeft dezelfde snaarverdeling als een viool en viool speelde ik al. G D A E, “Geef Die Aap Eten”, gaf de meester op de muziekschool ons altijd als ezelsbruggetje voor de viool mee. Dat vergeet je niet.

Bij een ijverige mevrouw ‘Van De Overkant’ (van de Lek, ofwel de Alblasserwaard, daar zijn de mensen heel streng en streng gelovig, misschien zou dat mij nog helpen om de vereiste discipline op te brengen) kocht ik een niet kromgetrokken model én een cursus.

De bruiloft werd een gigafeest.

Maar het mandolinegebeuren werd niks. Nul komma nul. Het instrumentje zit nog steeds in de koffer waar de strenge ‘Overkant-mevrouw’ hem ooit liefdevol heeft ingestopt.

Dankjewel, Koos. Voor het losmaken van deze dierbare herinneringen.

 Marieke Paarlberg