Kwetsbaarheid, wat moet je er mee?
Geschreven door André Meiresonne
Tegenslag en verlies, pijn en verdriet – wie zit daar nou op te wachten? Het maakt je kwetsbaar. Maar in je grootste kwetsbaarheid vind je soms een cadeau. Een dragende kracht die je nog kan verrassen. Niet lang geleden verloor ik binnen een jaar veel van wat mij lief was. Ik raakte een belangrijk deel van mijn werk kwijt, het netvlies van mijn rechteroog liet tot drie keer los en was niet meer te repareren, mijn vader werd ziek en overleed, mijn relatie liep ondertussen definitief op de klippen, we moesten ons huis verkopen en het gezin viel uit elkaar. Nou kan iedereen dit gebeuren, maar meestal minder abrupt en niet gelijktijdig.
Door die samenloop van omstandigheden viel ik in een diep gat. En ik bleef vallen, want het leek niet op te houden. Veel van wat mij structuur, zekerheid en veiligheid bood, viel weg. Binnen enkele maanden was wat ik in jaren had opgebouwd –waar ik sterk aan hechtte, inclusief bijbehorende status en aanzien– verdwenen. Ik was niet meer die gezonde man, met dat werk, dat huis, die vrouw, dat gezin. Integendeel, ik had geen houvast meer. Pijn en verdriet, over zoveel verlies tegelijk. Maar in die uiterste kwetsbaarheid kon ik –eindelijk!– ook buigen en me overgeven. Mijn energie was op, mijn weerstand werd gebroken. Ik ontdekte wat deemoed is, een woord dat ik wel kende, maar nu pas voor het eerst begreep. Godzijdank.
Ik kon me overgeven, mijn weerstand was gebroken, leerde wat deemoed is.
Want, onder in die put beland, bleek ik terecht gekomen op mijn eigen bodem. Ik stuitte op het fundament van mijn leven. Daar beneden, diep van binnen, besefte ik: het gaat in je leven niet over wat je vast kan pakken, vast kan houden. Dat is allemaal uiterlijke schijn. Aangekomen op de bodem voelde ik ook: het leven is goed. Bepaald niet leuk, maar wel goed. Gebeurtenissen kunnen naar zijn, heel naar, maar hoeven niet erg te zijn. Ze zijn. Het leven kan pijnlijk zijn, ontzettend pijnlijk, en toch zo mooi.
Mooi?! Ja, want in die vreemde leegte… ontdekte ik een nieuwe ruimte. Een nieuwe openheid, een nieuwe kijk. Inzicht naar binnen, uitzicht naar buiten. Ik keek met andere ogen en… zag andere dingen. De wereld ging voor me open, mijn binnenwereld en de buitenwereld. Wat zag ik? Liefde! Ik kon ervaren dat ik omringd ben door liefde, dat ik leef in liefde. De liefde, waar ik zolang naar had gezocht, blijkt er volop te zijn. Mijn vrienden, familie, kinderen, of ik ze voor het eerst zag. Het was een hernieuwd weerzien. Ze waren er voor me, ze zijn er voor me. Liefde die er altijd al was, en die er altijd is.
De liefde waar ik zo naar had gezocht, bleek er al die tijd volop te zijn.
De vraag is: sta je open voor die liefde? Ik vond een broer terug, vond een nieuw huis, ging weer studeren, ontmoette een nieuwe liefde. Ik kreeg een nieuw, bescheiden en overzichtelijk leven. ‘Zoekt, en gij zult vinden…’ Dat gebeurt, wanneer we open staan voor de liefde – de liefde die er altijd is, in ons, om ons, door ons. Die liefde, beter: dat soort liefde, die zich in de vorm van menselijke liefde kan tonen. In ‘er zijn’, nabijheid, aanwezigheid: groot, onvoorwaardelijk, onmenselijk bijna. Die liefde noem ik ‘God’. Goddelijke liefde die in en door mensen werkt. Die liefde is een cadeau. De vraag is: kun je dat cadeau ontvangen?
Je denkt te sterven, maar wat sterft is het leven waaraan je gewend bent.
Gek genoeg, tegenslag helpt… om die onuitputtelijke liefde te kunnen ervaren – al is lijden geen garantie. Het zou wat zijn: ‘Doe mij tegenslag!’ Dat is te makkelijk. Evenmin is tegenslag noodzakelijk om die dragende kracht te kunnen ervaren. Maar, wonderlijk genoeg, tegenslag en verlies, pijn en verdriet kunnen wel helpen – omdat het je kwetsbaar maakt. Dan blijkt kwetsbaarheid je toegang te geven tot een plek van ongedachte stevigheid: de grond van je eigen bestaan. Daar kun je ervaren dat je in dit aardse bestaan gedragen wordt. Je denkt te sterven, maar wat sterft is het leven waaraan je gewend bent. Er kan een ongedacht nieuw leven voor in de plaats komen. ‘Sterven om te leven.’ Je gunt het iedereen.
