Over gevoeligheid …. en daarna..?
In een crisis komen vaak emoties en andere gevoeligheden aan de oppervlakte. Toen ik onlangs in de auto zat, merkte ik het. Ik was ongeduldig. Ik zat te foeteren op hoe langzaam iemand voor me reed. Had er even echt even helemaal geen geduld voor! Het duurde even, maar toen wist ik het weer! Als ik ga afgeven op anderen dan is dit een signaal. Dan weet ik inmiddels dat ik mijn gevoeligheid niet wil erkennen en dat ik tijd nodig heb om met aandacht daar bij te blijven.
Vaak lees je in interviews dat iemand zegt dat hij of zij sterker uit een crisis is gekomen. Ik snap wel waar ze naartoe willen, maar of ik sterker uit mijn crises van twintig jaar geleden ben gekomen? Ja en nee. Niet sterker in de zin van dat ik krachtiger naar buiten optreed. Eerder ben ik zachter geworden, gevoeliger en heb meer inzicht gekregen, in mezelf en anderen. Ik ben me ook bewuster van mijn gevoeligheid, en hoe ik daar vroeger vaak overheen walste.
Maar wel sterker in de zin dat ik juist weet om te gaan met die gevoeligheid, zelfs door de grootste moedeloosheid, uitzichtloosheid, radeloosheid en wanhoop heen. MURW heb ik het genoemd, de eerste letters van de gevoelens die ik hiervoor noem. Naast dat de crisis ook oplaaiende emoties teweegbracht werd ik er ook murw van. Depressie wordt het versimpeld ook wel genoemd.
In mijn boek ‘De logica van een crisis’ beschreef ik het als volgt:
‘Tijdens een crisis ben je vaak extreem gevoelig. Emotioneel gevoelig, gevoelig op lichamelijk of op ander vlak. Mensen mogen niet te dichtbij komen, of juist andersom, je hebt constant behoefte aan aandacht en een arm om je heen. Het kan net lijken of er een beschermingslaag bij je is weggevallen. Of er delen van jezelf aan de oppervlakte komen die je niet kent of niet in die mate.’
Ook nu, in de auto, verwonderde het me haast hoeveel ik toch door die crisis geleerd heb. Dat het bewustzijn om naar al die gevoelens in onszelf te kijken, zoveel perspectief biedt. Onze houding ernaartoe, is allesbepalend.
Gaan we het aan… of gaan we het niet aan, wat we in onszelf voelen? Onderdrukken we het door alcohol of andere verslavingen? Gaan we het out-acten, afreageren op anderen, onze aandacht op situaties buiten ons leggen en daar ons gelijk willen halen? Juist omdát we niet weten om te gaan met onze gevoelens, wórdt het een crisis. Of kunnen we de gevoeligheid op zich toelaten? En zien wat zich dan in ons openbaart?
Of een crisis ons de nieuwe mens brengt, wordt door onze houding bepaald. We hebben een vrije wil, en we hebben de keuze om gewoon door te gaan op dezelfde weg. Of… misschien toch, een enkele keer, heel even, zonder oordeel en met zachte aandacht, voelen… toelaten…?
Sylvia I. Saakes
Steuntje nodig? www.sylvia-i-saakes.com
