Grote daden Gods

Het afgelopen weekend heb ik een overdosis aan Pinksterverhalen tot mij genomen. U hebt het kunnen lezen in mijn vorige blog op deze website. Het is reuze leerzaam om tien diensten te horen en te zien. Je gaat wel meeleven met die kerkgangers, die zomaar van alles en nog wat over zich heen gestort krijgen! Met Pinksteren staat natuurlijk altijd vooral één verhaal centraal. In Handelingen 2 vertelt Lucas over die leerlingen die bijeen waren en opeens allerlei gekke dingen meemaken. Veel nadruk in de preken daarentegen ligt op twee elementen die in onze tijd belangrijk worden gevonden: de leerlingen die zich opgesloten voelen (net als wij, in deze tijden van Corona) én de bevrijding die de Geest opeens brengt. Voor velen is dat laatste element in het verhaal het belangrijkste. Dan komen er allerlei beschouwingen over hoe de Geest nieuwe wegen wijst. Reuze interessant. Hoe het feest ons oproept om de gebaande wegen te verlaten en ruimte te maken voor NIEUWE inspiratie.

Zoals in de reclame NIEUW in fel gekleurde letters wordt afgebeeld, zo zou je ook de Geest kunnen afbeelden. Het is, vind ik, opvallend hoe bijna alle overwegingen een bepaald element van het verhaal links laten liggen. Voor mijn gevoel – maar wellicht vergis ik me – is het toch het cruciale element van het Bijbelverhaal!

wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden

De essentie van het wonder van Pinksteren, zoals de schrijver het met ons deelt, ligt in het feit dat al die vreemde mensen verstaan wat er gezegd wordt. Wat er wordt gezegd, ontspruit niet aan de creativiteit van die mensen zelf, maar is een boodschap die hen van boven wordt ingegeven: de grote daden Gods. Het is de taak van de leerlingen die boodschap, die dus al bestaat, verder te brengen.
Ik wil best toegeven dat de Geest op andere Bijbelplaatsen oproept tot vrijheid, dat de Geest wellicht erg creatief is (veni creator spiritus), maar hier staat dat niet! Hier is de boodschap niet vrij, het gaat erom wat God gedaan heeft. En uit het vervolg, nu gaat Petrus preken, wordt dat geconcentreerd op de boodschap van Jezus. Of misschien nog wel sterker: het gaat om Jezus zelf. Ieder die de naam van Jezus aanroept, wordt gered. Jezus zelf is de boodschap die gebracht moet worden.

Nu is dat best een lastige boodschap. Gemakkelijker is het om goddelijke inspiratie in vrijheid te herkennen. Maar wat ons met Pinksteren wordt voorgehouden, is niet dat de inspiratie alle kanten op zou moeten gaan, maar dat het begin en einde daarvan Jezus Christus is. Wellicht is dat iets moois om op de Tweede Pinksterdag over na te denken?

Afbeeldingen uit Rijksmuseum:

• Uitstorting van de Heilige Geest (Pinksteren), Bernard Picart (atelier van), naar Bernard Picart, 1717
• Petrus preekt in Jeruzalem, Christoffel van Sichem (II), naar Philips Galle, naar Maarten van Heemskerck, in of na 1629 – in of voor 1646.