Zwartbrood – dagdagelijks ehh… ja, racisme
Geschreven door André Meiresonne
Na een stilteretraite van tien dagen, net over de grens in België, stop ik op weg naar huis nog even bij de bakker. Het is eind juli, de finales van WK heb ik gemist en ik ben benieuwd naar de afloop. ‘Wat is uw donkerste brood?’ vraag ik. ‘Dit zwartbrood hier,’ zegt de bakker en wijst een roggebrood aan. ‘Doe die maar,’ zeg ik. ‘En misschien een gekke vraag, maar ik was even weg. Hoever is België op het WK gekomen?’
De bakker en het bakkersmeisje kijken teleurgesteld. ‘Derde…’ ‘Nou, dat is toch beter dan ooit,’ probeer ik ze op te vrolijken. ‘En wie is er dan wereldkampioen geworden?’ Nog meer teleurstelling op de gezichten: ‘Frankrijk…’ klinkt het bozig. Na wat geschimp op het spel van de Fransen zegt de bakker: ‘Maar het zijn geen Fransen meer hè?! Bijna allemaal donkere jongens. Geen Fransen.’
Ik moet denken aan Lukaku en Fellaini: ‘Maar België heeft toch ook gekleurde spelers?’ De bakker: ‘Ja, maar dat zijn er maar een paar, bij Frankrijk zijn ze bijna allemaal zwart. Geen Fransen.’ Terwijl ik wegrij zie ik de volgende klant de oprit van de bakker opdraaien. Een grote zwarte man met een enorme, glimmende, donkere soulbril. Belgisch kenteken. God bestaat.
