Pasen

Toen ik net predikant was geworden in Rotterdam, moest ik een stukje schrijven in Voor Eigen Kring. Het was bijna Pasen. Jeanne Boddé vestigde toen mijn aandacht op een prachtig schilderij dat ik nog niet kende. Eugène Burnand (1850-1921) schilderde in 1898 de leerlingen Petrus en Johannes, die op de vroege paasmorgen rennen naar het graf, waar Jezus was neergelegd.

Het schilderij hangt in Parijs, in het Musée d’Orsay. Een prachtig beeld van verlangen, geloof en ongeloof. Zou het waar kunnen zijn? Zou hij nog leven, degene van wie ze zoveel hadden verwacht?

Het is een geweldig moment dat hier  is afgebeeld. Niet de zekerheid van het lege graf. Geen triomfalisme van het zeker weten. Nee, het gaat slechts om verwondering en verwachting. Ik vind het een prachtig beeld van een manier waarop ook wij naar Pasen zouden kunnen kijken. Zeker weten doen we niets. Hoe meer we het proberen te begrijpen en vast te leggen, hoe meer het ons door de vingers glipt. Maar tegelijkertijd is er wel die inspiratie en die hoop. Ze zetten ons in beweging. Ze geven ons een nieuwe kijk op ons bestaan.