Pasen in Krakau

Krakov, Polen. Ooit een Habsburgse stad, dat kun je zien. Het doet nog het meeste denken aan Praag, en dat is ook niet ver weg. Het is Stille Zaterdag 2017. Overal mensen op straat. De een op weg naar de markt, om te eten en te drinken. De ander naar de kerk, om te vasten en te waken. Vrouwen met mandjes vol hardgekookte eieren – voor het ontbijt, na de nachtmis. 

We belanden bij de Dominicanen. De sfeer in de kerk is opgewonden. Overal mensen, vooral jonge mensen. Ze zitten op trappen en balustrades. Door de betegelde kloostergangen komen klanken aangezweefd. Twee jongens en twee meisjes staan in te zingen. Hun stemmen klinken tot in de kerk. Jonge monniken bewegen snel en licht door de gangen, druk bezig met voorbereidingen. In de refter verzamelen zich de jonge leden van het koor en orkest. De stemming is feestelijk. Over alle kruisen waar Jezus aan hangt zijn doeken gedaan, of Jezus is eraf gehaald. Piëta’s zijn even niet te vinden.

Langzaam licht de kerk op. ‘Het wordt licht!’ stamel ik.

Een uur later is de kerk afgeladen vol. Iedereen krijgt een kaarsje. Terwijl mensen nog naar binnen snellen maken jonge monniken buiten een vuur. Binnen in de kerk is het nu donker. Een flakkerende kaars wordt binnen gedragen. Vanaf die vlam steken mensen in een steeds wijdere kring elkaars kaarsjes aan. Langzaam licht de kerk op. ‘Het wordt licht!’ stamel ik, met tranen in mijn ogen. Dan volgen uren van staan, zitten en knielen, van luisteren, bidden en zingen.

Mensen lopen zingend om de kerk.

Dan, als de kaarsen weer doven, gaat ineens al het licht aan, davert het orgel en gooien jonge monniken kleren in de lucht en maken kabaal met koperen schellen. De wake duurt vier uur, aansluitend  is er midden in de nacht de paasmis. De volgende ochtend, als het licht wordt, luiden de klokken. Mensen lopen zingend om de kerk. De hele paasdag door zijn er mensen, jong en oud, gezinnen met kleine kinderen in de kerken, om de opstanding uit de dood van Jezus Christus te vieren. Pasen leeft in Polen.